Epsilon Resto Bar, Λεμεσός (τηλ 25051393)
Συγχαρητήρια στη Λουίζα, τη head chef, εδώ και ένα χρόνο, του μαγαζιού. Είναι πολύ συμπαθητική, είναι 37 χρονών από την Πολωνία και είναι στο Epsilon από την πρώτη μέρα που άνοιξε το μαγαζί. Είναι τίμια, ειλικρινής και είναι εμφανής η αγάπη της για τη δουλειά της.
Με τη βοήθεια της, επιλέξαμε να αρχίσουμε το γεύμα μας με ένα ιδιαίτερο Risotto al limone σε κρεμώδες celeriac πουρέ, squid ink ragout, μάραθο, παρμεζάνα & βούτυρο, ένα ενδιαφέρον λαυράκι σεβίτσε μαριναρισμένο σε βότανα, λάιμ, τσίλι, κουμκουάτ, γάλα καρύδας, βινεγκρέτ & μελάνι σουπιάς μπισκότο – αν και περίεργη η όψη, ήταν νόστιμο -, χτένια (τα οποία βρήκα κάπως σκληρά, πιθανόν να είχαν παραψηθεί) με πουρέ μπιζελιού, παστινάκι πουρέ, beef jus, ξύσμα λεμονιού, λάδι μαϊντανού & αφρό κύμινο, ένα χωρίς ενδιαφέρον πλατό με sushi rolls (12 τεμάχια), το απολαυστικό foie gras με παστινάκι πουρέ, μήλο mousseline, compote πράσινο μήλο σε πόρτο & κανέλα.
Από τα κύρια πιάτα, δοκίμασα μια απογοητευτική γευστικά σφυρίδα με συνοδευτικό κρεμώδες barley ριζότο με παρμεζάνα & βούτυρο και στήθος πάπια ψημένη σε sous vite και μετά στο τηγάνι, με τραγανή πέτσα αλλά σφιχτή σάρκα με παστινάκι mousseline, shitake μανιτάρια, blueberries, baby carrots, kumquat, pak choi & sour cherry sauce.
Στο τέλος τα δύο γλυκά, το cotton candy baked alaska, η εκδοχή της σεφ με φλεγόμενο μαλλί της γριάς και ένα chocolate melting ball με κρέμα μπισκοτίνο και μάφιν δεν με εντυπωσίασαν.
Hands up στη bartender Μαίρη Θεμιστοκλέους για τα πολύ ενδιαφέροντα κόκτειλ που φτιάχνει. Δημιούργησε ένα ποτό μεταξύ dry martini και manhattan σύμφωνα με τα γούστα φίλου της παρέας, το οποίο ονόμασε κιόλας προς τιμή του. Εντυπωσιακό και πολύ φιλόξενο!
Συνοψίζοντας αναφέρω ότι γενικά τα πιάτα ήταν βαρυφορτωμένα με διάφορα υλικά και παρασκευές, αν και γευστικά κάποια ήταν αξιοπρεπέστατα. Στα συν τα εξαιρετικά προϊόντα Elemis στις τουαλέτες.
La Caleta, Λεμεσός (τηλ 25252404)
Ο χώρος είναι όμορφος, το μπαρ είναι εντυπωσιακό και η θέα είναι μοναδική - η κύρια αίθουσα με τα τζάμια ολόγυρα μου θύμισε το Duck & Waffle στο Λονδίνο. Στα συν τα όμορφα πουκάμισα των σερβιτόρων και η bio-bamboo πετσέτα.
Ο σεφ στην κουζίνα είναι Γάλλος αλλά το όνομα του μαγαζιού είναι ισπανικό και σημαίνει «όρμος».
Το σέρβις είναι άμεμπτο και ο σερβιτόρος ήταν πολύ ευγενικός, ενημερωμένος και πρόθυμος να εισηγηθεί και να προτείνει πιάτα.
Η παρέα μου κι εγώ δοκιμάσαμε το beef tartar with Oscietra caviar (τεμάχιο), το Kozani saffron arancini with pimenton de la vera – κάπως φλατ στη γεύση και υπερίσχυε το σάφρον - και τα fisherman’s accras με sour cream και άνηθο – αν σου αρέσουν τα τηγανιτά. Στη συνέχεια μοιραστήκαμε το Moroccan octopus με σάλτσα chimichurri & μπιζέλι και το fisherman’s catch, ψάρι ασπρόβλαχος με γλυκοπατάτες και κάρυ καρύδας.
Από τις επιλογές του σεφ (chef Bastien’s signatures), οι οποίες είναι για να μοιραστείς με την παρέα σου, επιλέξαμε το calamari alla carbonara και τα σπαράγγια σχάρας με κρέμα παρμεζάνα και ξύδι σύκου – ένα πιάτο με φτωχική και αρκετά απογοητευτική παρουσίαση. Με προβλημάτισε δε το γεγονός ότι αν και τα πιάτα είναι για να τα μοιραστείς, δεν συμπεριλάμβαναν σερβίτσια. Επιπρόσθετα πήραμε patatas bravas με μπόλικο τυρί φέτα και πράσινα λαχανικά από την λαχαναγορά. Από τα γλυκά, δοκίμασα ένα πεντανόστιμο Κυπριακό τιραμισού και το burning lava desire, το οποίο ήταν εντάξει.
Τα πιάτα είναι εντυπωσιακά στην παρουσίαση αλλά κάποια υστερούν στη γεύση.
Ισως να προτιμούσα το La Galeta για «late drinks» αργά το απόγευμα ή ακόμα και για brunch, που έχω τόσα ακούσει, για να μπορείς να απολαύσεις τη θέα με φυσικό φως.