Φάμπρικα του Ευφρόσυνου, Κουκάκι
Το ανακάλυψα πρόσφατα, αν και είναι στα 6 χρόνια λειτουργίας του, το έβαλα ψηλά στη λίστα μου και το επισκέφτηκα με την πρώτη ευκαιρία. Το αγάπησα! Ο χώρος είναι ασυνήθιστος, πολύ ξεχωριστός, κουκλίστικος και ζεστός, η σερβιτόρα είναι πολύ συμπαθητική και ο ιδιοκτήτης και μάγειρας είναι αξιαγάπητος. Δεν έκρυψα τον ενθουσιασμό μου με το κάθε πιάτο που έφτανε στο τραπέζι. Πήγα με την παρέα μου γύρω στις 6 το απόγευμα για ένα ελαφρύ γεύμα πριν από το θέατρο, είχαμε και κράτηση σε εστιατόριο μετά το θέατρο, έτσι δεν μπόρεσα να φάω ... όλο το μενού!!! Τη φάβα με καπαρόφυλλο (μπιζέλι-λαθούρι με φρέσκο κρεμμύδι, λεμόνι & ελαιόλαδο) ακόμα τη σκέφτομαι και μου τρέχουν τα σάλια. Τόσο μου άρεσε, που ρώτησα τη σερβιτόρα αν δίνουν τη συνταγή. Ρώτησε τον μάγειρα και μου την γράψανε στο χαρτί με όλες τις λεπτομέρειες. Μπράβο τους! Δοκίμασα βαρένικα (χειροποίητα γεμιστά ζυμαρικά με κολοκύθα & τουλουμοτύρι Κοζάνης), μια εξαιρετική κιμαδόπιτα Σμύρνης με φέτα, γραβιέρα Καλαμάτας, φυστίκι Αιγίνης & σταφίδες και ένα ωραίο μεζέ, απλάδι Καλαμάτας (παραδοσιακό τυρί Μεσσηνίας τυλιχτό σε κανταϊφι & χειροποίητο φύλλο με λιαστή ντομάτα, αμύγδαλο & μαρμελάδα πορτοκάλι).
Δεν έφαγα γλυκό για ευνόητους λόγους, αλλά μας κεράσανε λαχταριστά τρουφάκια – το έφαγα για πρωινό την επόμενη μέρα.
Η κάρτα κρασιών είναι προσεγμένη και συμπεριλαμβάνει αρκετά άγνωστα κρασιά σε μένα της μικρής ελληνικής οινοπαραγωγής. Διαλέξαμε ένα κόκκινο από την Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, το Mount Athos, ‘Αγιος Σάββας και δεν μας απογοήτευσε. Ο Ευφρόσυνος είναι ο προστάτης άγιος των μαγείρων – είχα μεγάλη περιέργεια για το όνομα και έπρεπε να ρωτήσω και να ... μάθω!
Ένα είναι σίγουρο ότι ο σεφ αγαπά το καλό φαγητό και μαγειρεύει με μεράκι κάνοντας χρήση ποιοτικών πρώτων ύλων και ιδιαίτερα τοπικά προϊόντα. Είναι ένα μαγαζί που το λάτρεψα διότι και το φαγητό και η ατμόσφαιρα του είναι πολύ ξεχωριστά. Θα πάω ξανά και ξανά!
Soil Earthy Gastronomy
Ο χαμηλών τόνων, σοβαρός, μάλλον ντροπαλός αλλά πολύ συμπαθητικός και εξαιρετικός μάγειρας, Τάσος Μαντής – μας τον γνώρισε το κορίτσι στην υποδοχή όταν περάσαμε από την κουζίνα ενώ φεύγαμε – άνοιξε το δικό του εστιατόριο σε ένα πολύ όμορφο νεοκλασικό σπίτι στο Παγκράτι, ανακαινισμένο αλλά διατηρώντας πολλά παλιά του στοιχεία. Το όνομα δεν είναι τυχαίο μια και τα βότανα και τα λαχανικά του μποστανιού του σεφ στο Αλεποχώρι πρωταγωνιστούν εδώ. Το επισκέφτηκα 20 μέρες μετά αφότου είχε ανοίξει. Επιλέξαμε το μενού γευσιγνωσίας των 9 πιάτων (66 ευρώ το άτομο) – προσφέρεται και 2ο μενού με 14 πιάτα (86 ευρώ το άτομο).
Αξίζει να αναφέρω τα όμορφα, χειροποίητα κεραμικά σκεύη σερβιρίσματος για το κάθε πιάτο. Είναι πραγματικά ιδιαίτερα.
Το καλωσόρισμα ήταν μοναδικό, σερβιρισμένο στο κουτάλι.
Ξεκινήσαμε αυτό το γαστρονομικό ταξίδι με γαρίδα με μανταρίνι/καρύδι πεκάν/κατιφές/κρέμα από μύδια, ακολούθησε ψάρι παλαμίδα με κουκουνάρι/τζίντζερ/πράσινο τσίλι και αμέσως μετά μανιτάρια με έλατο/κάστανο/μυρτιά με συνοδευτικό τσάι από μανιτάρι να πιείς. Αναφέρω ότι το ψωμί με κολοκυθόσπορο και λιναρόσπορο και αγελαδινό βούτυρο με πούδρα από μπαχαρικά ήταν καταπληκτικό.
Συνεχίσαμε με σαλάχι ψάρι αντί χέλι που αναγράφεται στο μενού και ζωμό αρωματισμένο με κόκαλα χελιού για να πιείς επίσης – ίσως να προτιμούσα να μην είχα 2 διαφορετικά είδη ζωμού να πιω. Το μίνι μπέργκερ χελιού με guanciale/vadouvan (γαλλική σάλτσα κάρυ)/ξινήθρα ήταν απολαυστικό και το μοσχάρι στο τέλος με αγκινάρα, σχοινόπρασο, σιναπόσπορο ήταν ίσως το λιγότερο εντυπωσιακό.
Στο τέλος το γλυκό πεύκος με κουκουνάρι/αχλάδι/ζαμπούκο ήταν μοναδικό και μάλλον θα προτιμούσα να τελείωνε το γεύμα μας εδώ. Το σοκολατάκι – μεξικάνικη συνταγή που την φέρανε στα μέτρα τους – και το τόφι βουτύρου με άρωμα μυρτιάς στο τέλος αν και ενδιαφέρουσες προτάσεις, ήταν μάλλον υπερβολικά.
Η εξυπηρέτηση ήταν άψογη, επεξηγηματική αλλά ψυχρή και κάπως απρόσωπη. Στα πλην η θερμοκρασία του χώρου που ήταν αρκετά κρύο - οι περισσότεροι πελάτες, συμπεριλαμβανομένου και εμάς, φορούσαμε τα παλτά μας κατά τη διάρκεια του γεύματος.
Τζουτζούκα, αλήτικη κουζίνα
Ο χώρος του νεοφερμένου μαγαζιού με το σπουδαίο όνομα, μόλις τον περασμένο Μάη έχει ανοίξει, είναι συμπαθητικός, χαλαρός, με ωραίο ντεκόρ και αξιοπρεπέστατο σέρβις. Ο ιδιοκτήτης είναι πολύ κοινωνικός, φιλόξενος – μας κέρασε στο τέλος ιταλικό ποτό Averna με φλούδα πορτοκαλιού – και αρκετά φιλικός, αν και όχι ιδιαίτερα φαν των Κύπριων όπως άφησε να εννοηθεί.
Το χορτόζουμο για καλωσόρισμα (δεν συγκράτησα το είδος, δεν το είχα ξανακούσει) ήταν ευπρόσδεκτο, η κάρτα κρασιών είναι ψαγμένη και οι προσεγμένες πρώτες ύλες είναι από μικρούς παραγωγούς από όλη την Ελλάδα. Η προβατίνα «σάρτσα» με Ζακυνθινό λαδοτύρι & παραδοσιακές χυλόπιτες Αράχωβας και οι κοκκινιστοί λαχανοντολμάδες είναι μερικά από τα χιτ του μενού. Δοκίμασα επίσης πανακότα με πρέντζα Ζακύνθου πάνω σε σοταρισμένο σπανάκι, μυρώνια & καυκαλήθρες και αρνίσιο πατσά γιαχνί, με πικάντικο τσορίθο.
Για το τέλος επιλέξαμε τις λεμονάτες μοσχαρίσιες στηθοπλευρές ξεψαχνισμένες στο τηγάνι με χοντρό μακαρόνι και πεκορίνο Αμφιλοχίας. Τα πιάτα παρουσιάζουν ενδιαφέρον και είναι εύγεστα.
ΣΤΟΑ ΦΙΞ
Εδώ και ένα χρόνο λειτουργεί το γαστρονομικό καφενείο της Γωγώς Δελογιάννη στο υπόγειο της ομώνυμης, κεντρικής στοάς της Αιόλου, στη Ομόνοια. Ο χώρος είναι άνετος, κάτι μεταξύ καφέ και μαγειρείου, αλλά είναι μοντέρνος, σύγχρονος και εύκολα μπορείς να το κάνεις στέκι σου. Καθίσαμε στο τραπέζι μας πριν να ανοίξει η κουζίνα αλλά δεν μας δυσαρέστησαν, αντιθέτως μας φίλεψαν με σκληρό τυρί και κράκερς και ... εννοείται ότι παραγγείλαμε κρασί.
Το μενού αλλάζει συχνά, η πρώτη ύλη είναι από διάφορα μέρη της Ελλάδας και όλα είναι σχεδιασμένα για να μοιράζονται στη μέση. Το ζυμωτό ψωμί με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο & ανθό αλατιού είναι απολαυστικό. Η ταραμοσαλάτα με λευκό ταραμά, πατάτα και μελάνι σουπιάς δεν είναι του γούστου μου. Το κουνουπίδι σωτέ με χειροποίητο μείγμα μπαχαρικών/κόκκινο κάρι/ταχίνι/λεμόνι ήταν εύγεστο, το καμένο μαρούλι με ρόδι/φουντούκια/ανθότυρο ήταν περίεργο αλλά αξιοπρεπέστατο, ενώ το ριζότο μανιταριών με πατέ μαύρης τρούφας ήταν νόστιμο.
Εδώ έφαγα τραχανά σούπα σε μια ιδιαίτερη εκδοχή του όπως δεν το έχω φάει ξανά – τηγανιτός με σωτέ κρεμμύδι/γάλα/βούτυρο και ροζ πιπέρι – και τον λάτρεψα. Παραγγείλαμε και δεύτερη μερίδα. Με ενημέρωσαν δε ότι η Γωγώ έχει δημοσιεύσει τη συνταγή στην εφημερίδα LIFO - εννοείται ότι την βρήκα. Είναι φανταστικός! Επιπλέον μοιραστήκαμε την μοσχαρίσια ταλιάτα.
Στο τέλος το γλυκό, το εκμέκ πολίτικο με κρέμα μαστίχας, τσουρέκι και παγωτό ήταν καταπληκτικό.